ისტორიციზმი
ისტორიციზმი, ასევე ცნობილი როგორც ნეო-კლასიციზმი, არის ხელოვნების მოძრაობა, რომელიც განვითარდა მე-19 საუკუნის ბოლოს. ის წარმოადგენს რეაქციას რომანტიზმისა და რეალიზმის წინააღმდეგ. იმის ნაცვლად, რომ ასახავდნენ სცენებს რეალური ცხოვრებიდან, ისტორიკოსი მხატვრები ცდილობდნენ წარმოედგინათ იდეალიზებული სცენები, რომლებიც მათ არჩეულ პერიოდს ან ადგილს ახასიათებდნენ. ისტორიკოსი მხატვრების განზრახვა იყო შეექმნათ ნახატები, რომლებიც განსაზღვრავდა მათ ეპოქას. მათი განზრახვა იყო აგრეთვე გამოეჩინათ პერიოდის არსი, კონკრეტულად მისი პოპულარული გამოსახულების გამოყენებით. თემის არჩევა რეგულირდება იმ განზრახვით, რომ აჩვენოს, როგორი იყო ცხოვრება არჩეულ პერიოდში. ეს არ იყო გაგებული, როგორც რეალობის ზუსტი წარმოდგენა, არამედ მხატვრული თვისებების ხაზგასმის საშუალება. ის განზრახული იყო ყოფილიყო საგნის იდეალიზებული ვერსია. ისტორიციზმი გაჩნდა საფრანგეთსა და გერმანიაში 1817-1830 წლებში. წამყვანი ისტორიკოსი მხატვრები იყვნენ დავითი, დელაკრუა, კორო და კურბე საფრანგეთიდან და კორნელიუსი, რუნგე, ოვერბეკი და გერჰარდი გერმანიიდან. ისტორიისტული ნახატები შესრულდა იმისთვის, რომ მნახველზე შთაბეჭდილება მოახდინოს ფერების, დეტალებისა და სიმბოლიზმის გამოყენებით. ისინი ხშირად ასახავდნენ სცენებს ბერძნული მითოლოგიიდან ან იყენებდნენ ბიბლიურ ცნობებს. მიუხედავად იმისა, რომ ისტორიციზმი ძირითადად ხელოვნების მოძრაობაა, რომელიც აერთიანებს ფერწერას, ის ასევე მოიცავდა ქანდაკებას (თიხის საგნებს) და არქიტექტურას. ისტორიციზმი შეიძლება ჩაითვალოს პირველ საერთაშორისო ხელოვნების მოძრაობად, რადგან ეს იყო სხვადასხვა ერის ხელოვანთა ადაპტაციის საერთო სტილი. ეს იმიტომ ხდება, რომ გარკვეული ეპოქის უფრო პოპულარული მხატვრები ქმნიან ახალ იმიჯს იმ პერიოდის წარმოსაჩენად. ამის შემდეგ, სხვა მხატვრები იწყებენ ამ სტილის ჩართვას საკუთარ ნამუშევრებში. ისტორიციზმი არასოდეს ყოფილა განზრახული რეალობის ზუსტ ასახვად. ეს იყო უფრო აბსტრაქციისა და იმპრესიონიზმის საშუალება, რომელიც ხაზს უსვამდა მხატვრულ თვისებებს და არა საგნის დეტალების ჩვენების მცდელობას.