როკოკოს
როკოკო არის ფრანგული სიტყვა, რაც ნიშნავს "ბაროკოს" მნიშვნელობით "ზედმეტად მორთული" როკოკოს ხელოვნება გაჩნდა საერთაშორისო სტილად დაახლოებით 1720 წელს და პოპულარული დარჩა 1760-იანი წლების შუა პერიოდამდე. ახასიათებს ასიმეტრიული კომპოზიციები, მდიდრული გაფორმება და არისტოკრატიული საგნების სენსუალური აღფრთოვანების გამოსახვა. სტილის პიონერები იყვნენ ისეთი მხატვრები, როგორებიც არიან ფრანსუა ბუშე (1703-1770) და ნიკოლა ლანკრე (1690-1743) საფრანგეთში; ჯოვანი ბატისტა ტიეპოლო (1696-1770) და ჯოვანი ბატისტა პიაცეტა (1682-1754) იტალიაში; და სერ უილიამ ბიჩი (1753-1839), ჯონ ფლექსმანი და თომას გეინსბორო (1727-1788) ინგლისში. როკოკო სტილიდ გაჩნდა ბაროკოს პერიოდის დასრულებისთანავე. მიუხედავად იმისა, რომ ორი სტილი იზიარებს მახასიათებლებს, როკოკოს მხატვრებმა შეამცირეს ბაროკოს კომპოზიციების ინტენსივობა და დრამა. ისინი ასევე ამახვილებდნენ ყურადღებას თემებზე, რომლებიც უფრო საერო იყო, ვიდრე რელიგიური ან მითოლოგიური, როგორიცაა პორტრეტები, ნატურმორტი და პეიზაჟი. როკოკო წინ უსწრებდა ნეოკლასიციზმს საფრანგეთში, მაგრამ მოგვიანებით იგი შეიცვალა მე -18 საუკუნის შუა ხანებში. მანამდე როკოკო ასევე გავრცელდა მთელ ევროპაში გარკვეული პერიოდის განმავლობაში და მიუხედავად იმისა, რომ ის არასოდეს გახდა ისეთი პოპულარული ჩრდილოეთ ევროპის ქვეყნებში, როგორიცაა გერმანია და პოლონეთი, როგორც სხვაგან, მაგრამ მაინც ძლიერად იქონია გავლენა ამ რეგიონების ხელოვნებაზე. როკოკოს მხატვრების განზრახვა იყო ძლიერი ემოციებისა და გრძნობების გამოსახვა მათ ნახატებში. მათ ასევე სურდათ დამკვირვებლისთვის სასიამოვნო გამოცდილების მიწოდება, ამიტომ ხშირად ათავსებდნენ მცირე ხუმრობებს ან ფარულ დეტალებს, რომელთა დანახვა მხოლოდ გარკვეული კუთხით შეიძლებოდა ან განსხვავებული ჩანდა სინათლისა და ჩრდილის მიხედვით. საგნებისადმი პირდაპირი მიდგომის ნაცვლად, როკოკოს მხატვრები ასახავდნენ სცენებს, რომლებიც ემოციებსა და იდეებს ასახავდა ფერისა და წარმოსახვის გამოყენებით. უფრო კონკრეტულად, როკოკოს მხატვრები თავიანთ ნახატებზე უფრო მსუბუქ ფერებს იყენებდნენ და ხშირად იყენებდნენ პასტელ ფერებს. მათ ასევე ამჯობინეს ნაკლებად დეტალური ადგილები, რათა ფერი კიდევ უფრო გამოჩენილიყო. მათი მიზანი არასდროს ყოფილა იდეალიზებული სცენების გამოსახვა, არამედ სასიამოვნო ხელოვნების ნიმუშების შექმნა.